Inspiratie van ver, heel dichtbij.
Wat houdt mij bezig in mijn werk en hoe benoem ik dat? Ik ben er eens wat dieper ingedoken en kwam uit bij een aantal inzichten uit de Japanse levensfilosofie. Ver weg? Ja, maar zo dicht aan mezelf herkenbaar dat het een schok van herkenning gaf.
Dit is wat ik wil delen:
Shinrin Yoku: letterlijk “bosbaden”. Je dompelt je onder in het groen, verlaagt je tempo en zet je zintuigen open om de helende atmosfeer van het bos je lichaam en geest binnen te laten stromen.
Wabi Sabi, het rijmt ook nog, een zicht op schoonheid die uitgaat van waardering van imperfectie en eenvoud. Bijvoorbeeld het mooie en breekbare van veroudering, in de natuur zichtbaar in afgebroken takken, bladeren die vergaan.
Kintsugi: Een breuk in aardewerk, die gelijmd wordt met goud! Prachtig, he.Pronken met littekens en onregelmatigheden. Trots zijn op wie je bent, het schijnende licht dat tot ontwikkeling komt door tijd, verval.
Hoe wil ik dit delen? Door deze eenvoud die prachtigheid is te delen in mijn werk, door mijn beelden ervan te laten spreken.
Zie je het? Of juist niet? Ik ben benieuwd en hoor graag van je.