Ademen. Van levensbelang. Buiten gaat het echt vullen van mijn longen zo goed, natuurlijk het best in “mijn” bos, heerlijk. Het brengt me aandacht, Het schoont de drukte in mijn hoofd. Ik laat me door de natuur be-ademen, laat de rust binnen komen en kan dan goed naar buiten kijken, naar bomen, bloemen. Wat een pracht.
Vanmorgen waaide het, en het ruisen van de bladeren geeft een nieuwe dimensie. Het doet me denken aan de zee. Fijn om me te herinneren. Ik hoor dat ruisen ook nu, nu ik dit opschrijf. Gewoon, zomaar in de tuin, de straat. Waaien met geluid, heerlijk. De beweging van de takken, de blaadjes die wapperen. Ze houden zich nog vast, maar gaan bijna los om te dansen door de lucht. Vroeger liep ik erachteraan, om ze te vangen en trouwens, nu ook nog wel eens.
Het wonderlijke van de lucht, overal om ons heen. Gewoon, maar zo mooi.
Genoeg lucht hebben, het is nooit, maar vooral nu met de corona geen vanzelfsprekendheid. Ik hoop dat jij genoeg lucht krijgt, buiten, of binnen door een raam. En als je je lucht moet krijgen door een slangetje wens ik je alle sterkte toe.